Gevonden
Iets meer dan een jaar geleden was mijn installatie ‘My lost boys’ in het Rietveldpaviljoen te zien.
Een werk over dat wat niet zal zijn, door de keuzes die je in het leven maakt. Voor mij symboliseerden de vliegende figuren de kinderen die ik nooit zou krijgen door mijn keuze om kunstenaar te zijn. Kunstenaar zijn geeft een onzeker bestaan en ik durfde het niet aan daarbij een gezin te krijgen.
Ik wilde eerst enkel een groep van zwevende figuren maken. Maar tijdens het maken besefte ik dat ik de techniek met wol en kippengaas jaren eerder al eens gebruikt te hebben. In mijn atelier opende ik een doos en haalde daar een staand kindje uit.
Ik zette hem neer, hij stond op stevige voetjes maar nog een beetje onwennig, als een dier dat voor de eerste keer gaat staan, kijkend naar de groep weg zwevende kinderen. Ik ben ernaast gaan zitten terwijl de tranen over mijn wangen liepen. Misschien… heel misschien… toch… eentje dan, zou het kunnen?
Daarna ben ik opgestaan en heb stoïcijns nog maanden doorgewerkt, tot de zwevende groep naar mijn idee compleet was. Het staande kind bleef erbij. De installatie kwam bij de expo ‘onbereikbare liefde’ terecht en ik dacht, zo is het goed, dit is wat zal zijn.
Zo, dacht ik, nu is de kogel door de kerk, het staat zelfs in de krant, ik zal geen kinderen krijgen. De keuze is gemaakt, hoofdstuk afgesloten.
Maar kan je over zoiets überhaupt een rationeel en op angsten gebaseerde beslissing maken, over iets zo natuurlijks, zwaars en lichts tegelijkertijd?
Als ik vertrouwen heb in het leven, mijzelf kan openstellen en vanuit mijn intuïtie werk, dan gaat het goed. Dan maak ik mijn beste werken en stroomt alles in het leven vanzelf de juiste kant op.
Maar hierin deed ik dat niet. Te bang voor grote veranderingen probeerde ik me vast te klampen aan ideeën en plannen. Tot het moment dat ik de angst durfde los te laten en het leven een kans gaf. Gelukkig maar, want blijkbaar stond er een zieltje ongeduldig naast ons te wachten, iemand die heel erg graag bij ons wil leven.
Dus nu zit ik dit te schrijven met op mijn borst een klein slapend jongetje. Een echte en niet van wol. Ons zoontje is zo prachtig, soms ziet hij er bijna onaards uit. Kijk Anna, zei mijn vriend, dit is een van jouw lost boys, hij heeft je gevonden!
